Mijn moeder vond het koken net zo leuk als mijn oma (lees: een noodzakelijk kwaad) en heeft van haar dus weinig opgestoken. Evenmin heb ik op dit gebied wat aan mijn moeder gehad.
In tegenstelling tot de vorige twee generaties, heb ik wel de smaak te pakken, maar af en toe zinkt de moed me ook wel eens in de schoenen. Zo ook vandaag:
Met veel zin en evenveel goede moed, begon ik aan het 'ambachtelijk' maken van Mexicaanse tortilla's. Netjes woog ik het bloem af;
Ik maakte een mooi deeg van zelfrijzend bakmeel, warm water, boter en een snufje zout en liet het even rijzen. Vervolgens sneed ik het in zes stukken en met een leeg Berenburg-fles (een alom gewaardeerd drankje in 't hoge Noorden) rolde ik de deegballen uit tot een dunne tortilla.
Eenmaal in de koekenpan kreeg ik niet de beloofde bellen. Toch draaide ik 'm netjes om (het zag er namelijk al goed uit). Uit de pan voelde de tortilla droog en hard. Ik vulde hem met geraspte kaas en toen ik hem oprolde viel hij uit elkaar.
Ik concludeerde dat dit misschien lag aan de dikte en begon ijverig te rollen met mijn fles en waagde nog een poging. Wederom geen succes en een uit elkaar gevallen tortilla als resultaat.
Het recept had ik van de site yummyinmytummy verkregen. Aan de positieve reactie's van mensen die het hebben uitgeprobeerd te zien, ligt de fout waarschijnlijk bij mij, maar wat er fout is gegaan... De creativiteit om dat zelf te bedenken heb ik niet helaas.